صدای سکوت فضای غمگین قلبم را پیچیده ،

تنهایی آمده و وجودم را با سردی وجودش پریشان کرده.

من در اوج بی کسی ام ،

کسی نیست اینجا جز تنهایی که همدرد من است.

برایم میخواند آوازی با صدای آرامش ،

میداند که در قلبم چه میگذرد و میخواند راز درونی ام را.

در این آرامش ظاهری و ناخواسته ام ،

باطنی آشفته دارم ،

از صدای آواز عشق بیزارم که مرا اینگونه

در حسرت روزهای بهاری برده است.

من در اوج تنهایی ام و تنهایی در اوج خوشحالیست ،

زیرا دیگر تنها نیست و مرا دارد.

وقتی به درد دل تنهایی گوش میکنم با خود میگویم

ای کاش که از آغاز تنها بودم که اینگونه درغم پایان ننشینم

آن غوغایی که در روزهای عاشقی قلبم داشت دیگر ندارد ،

بیقرار و بی تاب نیست ، انتظار برایش معنایی ندارد.

با اینکه در اوج تنهایی ام اما با تنهایی رفیقم ،

هم او درد مرا میفهمد و هم من راز تنهایی

را از نگاه پرنده تنها میخوانم .

دیگر شب و روز درد مرا نمیفهمد ،

ماه نگاهش به عاشقان است،

ستاره ها به سوی دیگر چشمک میزنند و

خورشید به آن سو میتابد که کسی آنجا

به انتظار نشسته است!

من در اوج تنهایی ام و

میدانم که تنهایی در این روزهای بی روح

دوای درد قلب شکسته ام نیست .

گرچه پر از درد است اما باید سوخت ،

گرچه تلخ است اما باید طعمش را چشید.


تنهایی زودگذر است ،

اما گذر همین چند لحظه مرا می آزارد.

خواستم به فردا امید داشته باشم ،

غروب که رسید مرا از فردا نیز ناامید کرد.

به انتظار طلوعی دیگر مینشینم ،

یک شب دیگر در اوج تنهایی و شاید

یک آغاز دیگر در فصل عاشقی